Monumento alla bagnante
Het moderne symbool van Vasto op de ruïnes van de Romeinse haven
Het monument voor de bader dat op de rots van Scaramuzza staat, precies waar de Golf van Vasto het rotsachtige stuk ontmoet dat nu Costa dei Trabocchi wordt genoemd, wordt tegenwoordig beschouwd als het belangrijkste symbool van Vasto. De wisselvalligheden en die van de omgeving spreken ons echter van een geschiedenis van drieduizend jaar.
Het bronzen beeld, het werk van de Ortona-kunstenaar Aldo D’Adamo, werd in opdracht van de gemeente Vasto gemaakt en in 1979 ingehuldigd. Het is 3,60 meter hoog en weegt ongeveer een halve ton. Het was bedacht als een promotiemiddel voor Vasto balneare en in zekere zin kan worden gezegd dat het het sculpturale equivalent was van de ansichtkaarten die in de jaren 70 zo in de mode waren, die mooie meisjes in bikini’s op het strand afbeelden.
De plaats leek destijds perfect voor een dergelijk feest, omdat het het begin markeerde van het stuk strand dat bedoeld was om te zwemmen en in concessie werd gegeven aan de badinrichtingen. Dat stuk, dat liep van het begin van de Golf van Vasto, omgedoopt tot Gouden Golf, tot aan de pier, omsloot het toeristische aanbod van de stad Vasto in ongeveer een kilometer kustlijn van de negentien van het gemeentelijk gebied.
Tegenwoordig zou zo’n initiatief zeker zeer controversieel zijn. De gevoeligheid van die tijd vond het daarentegen absoluut acceptabel en de bader, ook liefkozend bekend bij de mensen van Vasto als “Kleine Zeemeermin”, is sindsdien gereproduceerd op honderden verschillende dragers, tot het punt dat niemand het zou willen ooit denken aan het betwisten van haar primaat.
Toch moeten we nadenken over hoe deze representatie van kusttoerisme andere symbolen heeft overschaduwd, denk aan Neptunus in het mozaïek van de Romeinse baden, dat veel meer waard zou zijn om te getuigen van de historische en culturele grootsheid van Vasto, dat veel meer is dan een strand waarop zonnebaden!
Het grappigste aspect ligt in het feit dat het Monument voor de Bader niet eens ergens oprijst, maar in het stuk zee waarop nog steeds ruïnes zichtbaar zijn, waarschijnlijk uit de Romeinse tijd, die tegenwoordig het “Ondergedompelde Archeologische Park van Vasto” worden genoemd. .
De muren die op dagen dat de zee helderder is uit de zandbodem oprijzen, zijn ook vanaf de zeedijk goed zichtbaar. Het gebied is in feite het gebied aan de monding van de Angrella-stroom waar de eerste landingsplaats van Vasto zich bevond, tussen de zogenaamde Trave-rots en die van Scaramuzza. Volgens de legende zou Diomedes daar zijn geland om de verwoesting van Troje te ontvluchten om zo’n drieduizend jaar geleden het oude Histon te stichten. En het is ook op die plaats dat zich in de Romeinse tijd een havenstructuur ontwikkelde en vervolgens in de Middeleeuwen, waarschijnlijk actief tot in de 16e eeuw.
Nu de functie van aanlegplaats al lang geleden is geëindigd, kan worden gezegd dat het badseizoen in dit gebied ook ten einde loopt, aangezien de aanwezigheid van zwemmers zich heeft verplaatst en zich over de hele kust heeft verspreid. Het monument voor de bader wordt zo een schildwacht die de Golfo d’oro verbindt met de Costa dei Trabocchi en krijgt een historische waarde die ons spreekt van een tijd die schijnbaar dichtbij is, maar al behoorlijk ver weg.
