Park Regionalny Punta Aderci
Niesamowite piękno największego przylądka między Conero a Gargano
Punta Aderci to urokliwe miejsce. W pełnym tego słowa znaczeniu. Zbliżając się do przylądka drogą gruntową, która łączy go z obszarem przemysłowym Punta Penna lub od strony Mottagrossa, można podziwiać przylądek wyrastający ponad morzem w zupełnie dzikim otoczeniu, przywołujący na myśl zupełnie inne szerokości geograficzne.
Kolory na Punta Aderci zmieniają się wraz z porami roku. Od głębokiego brązu ziemi przekopanej przez pługi po zimie, przez żywe żółcie kwitnących żarnowców, po zieleń wczesnego lata. Kontrast z niebieskim morzem jest zawsze fascynujący, zwłaszcza w wietrzne dni, gdy Adriatyk staje się paletą odcieni od delikatnego niebieskiego piaszczystych brzegów po głębokie błękitne wody otwartego morza.
Dziś Punta Aderci, oprócz bycia najwyższym przylądkiem między Conero a Gargano, jest z pewnością najpiękniejszym i dziewiczym miejscem przyrody po włoskiej stronie środkowej Adriatyku. Z wysokości 36 metrów nad poziomem morza widok sięga na dziesiątki kilometrów wzdłuż Costa dei Trabocchi, podczas gdy wielkie masywy Maielli i Gran Sasso górują w głębi kraju.
U podnóża skalistego grzbietu, łatwo dostępnego z małej plaży na północ od przylądka, znajdują się jaskinie i zatoczki. Powyżej skał sięgających do morza znajduje się charakterystyczny Trabocco, tradycyjna drewniana platforma rybacka.
Nazwa Punta Aderci, pierwotnie i nadal w lokalnym dialekcie Vasto, brzmiała „Punta d’Erce”, ponieważ to miejsce było starożytnie poświęcone Herklesowi, czyli Herkulesowi ludów italskich, zwłaszcza Frentanów, którzy zamieszkiwali te tereny przed Rzymianami. Na przylądku znaleziono pozostałości z epoki brązu (1500 p.n.e.) aż do VI wieku n.e. Ponadto, na jego stokach, niedaleko naturalnego portu zapewnionego przez plażę na północ od Punty, wciąż są widoczne spichlerze pochodzące z około roku 1000, dowodzące obecności małego portu handlowego.
Niemożność obrony tego miejsca i burzliwa historia od Królestwa Neapolu doprowadziły do opuszczenia go przez lokalne społeczności, które skoncentrowały się dalej na południe w okolicach Vasto. Rozwój portu przemysłowego w okresie powojennym utrzymał turystykę z dala od tego miejsca, ale także zapobiegł spekulacjom nieruchomościami, co pozwoliło nam zachować tę wspaniałą naturalną urodę aż do dziś.
