Punta Penna
Punta Penna, magiczne miejsce, gdzie rzeczywistość i mit się łączą
Druga najwyższa latarnia morska we Włoszech, po Latarni di Genova, to Latarnia Punta Penna, znajdująca się około 8 kilometrów od centrum Vasto, strzegąca portu. Obecna latarnia, zniszczona podczas II wojny światowej, jest repliką oryginalnej, ukończonej w 1912 roku.
Przylądek Punta Penna, wznoszący się na wysokość około 15 metrów nad poziomem morza, zawsze był punktem orientacyjnym dla nawigatorów i miejscem kolejnych osad w historii. Odkryte pozostałości rzymskie świadczą o osadzie, o której niestety wiemy niewiele. Niektórzy uważają, że było to miejsce miasta Buca, które występuje na starożytnych mapach, ale później zniknęło z zapisów.
Inni opowiadają historie o tym, jak przylądek wcześniej sięgał dalej w morze i około trzech kilometrów od obecnej linii brzegowej stało miasto Aspra. Wydaje się, że faktycznie istnieje coś na dnie morza na tej odległości, ale nigdy nie przeprowadzono wykopalisk na tym odcinku Adriatyckiej Atlantydy.
Co jest pewne, to już we wczesnym średniowieczu na tym przylądku powstała osada o nazwie Pennaluce, zbudowana na rzymskich fundamentach. Jej istnienie jest odnotowane od 1006 roku, i wiadomo, że małe miasteczko miało pewne znaczenie handlowe w okresie andegaweńskim, dzięki naturalnemu portowi utworzonemu przez zatokę między Punta della Penna a Punta della Lotta (gdzie obecnie znajduje się także sztuczny port).
Niestety, Pennaluce zostało osłabione przez skutki kilku trzęsień ziemi i zostało definitywnie zniszczone i wyludnione na początku XV wieku przez atak Wenecjan. W 1417 roku Joanna II z Andegawenii, królowa Neapolu, przekazała miastu Vasto posiadanie opuszczonej osady.
Miejsce pozostało tylko miejscem kultu, szczególnie drogim dla markiza Don Diego I d’Avalos, który pod koniec XVII wieku postanowił wybudować sobie rezydencję myśliwską w pobliskiej dolinie strumienia Lebba. W 1689 roku kazał on odbudować kościół w planie krzyża greckiego. Świątynia została później odrestaurowana w połowie XIX wieku, przyjmując obecne formy neoromańskie.
W latach 80. XX wieku odkryto pozostałości osad z epoki brązu (1000 p.n.e.) i ślady rzymskiej świątyni pod obszarem apsydy, świadczące o znaczeniu, jakie to miejsce zawsze miało dla miejscowej społeczności. Dziś kościół Matki Bożej z Penna znajduje się w zupełnie innej przestrzeni, jako że stoi przy wejściu do niewielkiej portowej dzielnicy z lat 50. Niemniej jednak nadal zachowuje swoje niezmienne piękno, które nadaje mu pozycja wzniesiona nad morzem, potężna latarnia w tle i widok sięgający od wybrzeża Vasto do regionu Gargano.
